Quia voluptatem hanc esse sentiunt omnes, quam sensus accipiens movetur et iucunditate quadam perfunditur.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Hic quoque suus est de summoque bono dissentiens dici vere Peripateticus non potest. Qua igitur re ab deo vincitur, si aeternitate non vincitur? Quae cum magnifice primo dici viderentur, considerata minus probabantur. Duo Reges: constructio interrete. Cum id fugiunt, re eadem defendunt, quae Peripatetici, verba. Graece donan, Latine voluptatem vocant. Polemoni et iam ante Aristoteli ea prima visa sunt, quae paulo ante dixi. At enim sequor utilitatem.

Sed memento te, quae nos sentiamus, omnia probare, nisi quod verbis aliter utamur, mihi autem vestrorum nihil probari.

1. Fortitudinis quaedam praecepta sunt ac paene leges, quae effeminari virum vetant in dolore.
2. Intellegi quidem, ut propter aliam quampiam rem, verbi gratia propter voluptatem, nos amemus;

Sed haec nihil sane ad rem; Sit hoc ultimum bonorum, quod nunc a me defenditur; Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. Facile est hoc cernere in primis puerorum aetatulis. Quo modo autem optimum, si bonum praeterea nullum est? Sed virtutem ipsam inchoavit, nihil amplius. Nescio quo modo praetervolavit oratio. Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego? Quis enim redargueret?

Quarum ambarum rerum cum medicinam pollicetur, luxuriae licentiam pollicetur.

Ex rebus enim timiditas, non ex vocabulis nascitur. Haeret in salebra. Propter nos enim illam, non propter eam nosmet ipsos diligimus. Quo studio Aristophanem putamus aetatem in litteris duxisse? An est aliquid per se ipsum flagitiosum, etiamsi nulla comitetur infamia? Eademne, quae restincta siti?

• Quo igitur, inquit, modo?
• Nunc dicam de voluptate, nihil scilicet novi, ea tamen, quae te ipsum probaturum esse confidam.
• Quod dicit Epicurus etiam de voluptate, quae minime sint voluptates, eas obscurari saepe et obrui.
• Neque solum ea communia, verum etiam paria esse dixerunt.
• Aliter enim nosmet ipsos nosse non possumus.
• Igitur neque stultorum quisquam beatus neque sapientium non beatus.

Non quam nostram quidem, inquit Pomponius iocans; Nam aliquando posse recte fieri dicunt nulla expectata nec quaesita voluptate. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Et quidem iure fortasse, sed tamen non gravissimum est testimonium multitudinis. Audax negotium, dicerem impudens, nisi hoc institutum postea translatum ad philosophos nostros esset. At certe gravius.

Hoc est non modo cor non habere, sed ne palatum quidem.

At habetur! Et ego id scilicet nesciebam! Sed ut sit, etiamne post mortem coletur? Quid affers, cur Thorius, cur Caius Postumius, cur omnium horum magister, Orata, non iucundissime vixerit? Plane idem, inquit, et maxima quidem, qua fieri nulla maior potest. Atqui, inquam, Cato, si istud optinueris, traducas me ad te totum licebit. Itaque et vivere vitem et mori dicimus arboremque et novellan et vetulam et vigere et senescere.